Δράση - αντίδραση: Υπάρχουν όρια;

Γράφει ο Μανόλης Φούμης

Με αφορμή την υπόθεση Μπουτάρη και την θύελλα αποδοκιμασιών αλλά και επιδοκιμασιών που ξεδιπλώθηκε στα social media, νομίζω πως σκόπιμο θα ήταν να δούμε ξανά τη σχέση της δράσης με την αντίδραση.

Κοινωνιολογικά, πολιτικά, ιστορικά, όπως κι αν το δεις, η κάθε δράση γεννάει αντίδραση. Η βασική άποψη των υποστηρικτών των βιαιοπραγιών κατά του Μπουτάρη, είναι πως "το είχε δουλεμένο το ξύλο". Συγκέντρωσαν ό,τι έχει πει κατά καιρούς, για gay pride, αναδοχή από ομόφυλους, Σκόπια, Κεμάλ, ποτό, τατουάζ, κλπ και κατέληξαν στο συμπέρασμα πως αφού τα έχει πει όλα αυτά (δράση) του άξιζε το ξύλο (αντίδραση).

Ας μην μείνουμε μόνο στα της πολιτικής όπου έχουμε παραδείγματα με ονοματεπώνυμο (Μπουτάρης, Χατζιδάκης, Κουμουτσάκος, κ.α.), αλλά ας το ανοίξουμε λιγάκι:

Τη βίασε! Σικάγο γίναμε, αλλά κι αυτή τι ήθελε τέτοια ώρα σε αυτό το μέρος; Και με τέτοια ρούχα;

Την έδειρε ο άντρας της! Εγώ δεν δέρνω ποτέ γυναίκες, αλλά κι αυτή ήταν σουρλουλού, την κουνούσε την ουρίτσα της.

Τον πυροβόλησε! Είμαι κατά των όπλων, αλλά κι αυτός τον πρόσβαλε!

Κι εδώ η αντίδραση, "δικαιολογείται" από κάποια δράση. Κρατήστε κι έναν κοινό παρονομαστή σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, μια μικρή λέξη με τεράστια όμως σημασία: Το "αλλά". Αυτή η μαγική λεξούλα, που σβήνει σαν σφουγγάρι ότι έχεις πει ή γράψει μέχρι που την χρησιμοποιείς. Και αφήνει μόνο τις λέξεις που ακολουθούν μετά από αυτήν, ενώ σου δίνει το άλλοθι της "συμπόνιας" προς το θύμα.

Και ερχόμαστε στο μέτρο: Ποια αντίδραση είναι κατάλληλη σε κάθε δράση;

Πόσο ξύλο "πρέπει" να φάει ο Μπουτάρης για αυτά που έχει πει και πόσο για παράδειγμα ένας παιδεραστής; Ή ένας δολοφόνος; Ή ένας μεγαλέμπορος ναρκωτικών; Ή ένας που παρκάρει μπροστά από την πόρτα μας; Ή η γκόμενα που μας έριξε χυλόπιτα; Ή ο Χ και Ψ πολιτικός που μας έφερε εδώ που μας έφερε;

Ποιο είναι το ζύγι που ισορροπεί την αντίδραση με την δράση που έχει προηγηθεί; Μέχρι πόσες βρισιές, ή κλωτσιές, ή μπουνιές, ή γιαούρτια, ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, είναι δίκαιη η "τιμωρία"; Κάπου δεν πρέπει να υπάρχει μέτρο..;

Και κάτι τελευταίο, ειδικά για πολιτικούς και ίσως πιο επικίνδυνο απ' όλα τα παραπάνω: Ok, έφαγε μερικές ο Χ και τι έγινε;

Η άλλη μεγάλη αυταπάτη. Ένα περιστατικό με τέτοια σημασία, τυπική και ουσιαστική, δεν πρέπει να περνάει με τι λογική του "και τι έγινε". Αλίμονό μας αν συνηθίσουμε σε τέτοιες καταστάσεις. Αν αποδεχόμαστε ως "φυσικό επακόλουθο" το να πλακωνόμαστε στις πλατείες και να δέρνουμε με την κάλυψη του όχλου όποιον δεν μας αρέσει η άποψή του. Η κοινωνία της ζούγκλας, όπου η ισχυρή αγέλη απομονώνει και κατασπαράσσει το θύμα της, δεν κάνει διακρίσεις στα θηράματα. Σήμερα αυτός, χθες ο άλλος, αύριο ποιος;

Ps: Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι υπάρχει άφθονη οργή και μίσος. Συναισθήματα που αναπτύχθηκαν με έντεχνο τρόπο την περίοδο των "αγανακτισμένων" - καθόλου τυχαία η λέξη που χρησιμοποιήθηκε τότε - με οικονομικο-πολιτικό προσανατολισμό και που τώρα επανέρχονται και "καλλιεργούνται" με εθνικό υπόβαθρο. Χτυπάνε πλέον στο συναίσθημα αντί στο πορτοφόλι και ενισχύουν ένα καταρρακωμένο "εγώ".

Αλλά όπως και τότε, έτσι και τώρα, εξυπηρετούν σκοπούς. Συγκεκριμένους και απόλυτα οργανωμένους. Τότε, κάποιοι κέρδισαν μια Κυβέρνηση. Το τι θα γίνει τώρα, θα το δούμε (;) στο κοντινό μέλλον...